![]() |
Grootste videoscherm van Europa op het Rembrandtplein |
In het Jaarverslag uit 2007 van de Amsterdamse Raad voor de Stadsontwikkeling staat een
citaat, opgetekend uit de mond van Els Iping (PvdA), wethouder en voorzitter van de
stadsdeelraad Centrum: „We wonen en werken in een prachtige stad, die best wat meer allure
mag uitstralen. Ons belangrijkste kapitaal wordt gevormd door de historische gebouwen.
Minder reclame op de gevels is meer reclame voor de stad.” Wat een mooie uitspraak die de
zeventiende-eeuwse historie van de stad beschermt.
Maar de woorden komen uit de mond van dezelfde vrouw die drie jaar eerder een
megareclamecampagne in de hoofdstad introduceerde. Op steigers aan befaamde zichtlocaties
als Rokin, Dam, Munt, Rembrandt-, Konings- en Leidseplein verschenen agressieve reclames
van zo’n zestien bij twintig meter. Het Rembrandtplein is nu in het trotse bezit van het
grootste videoscherm van Europa dat bij donker het hele plein met flakkerende lichtreclame
overstelpt. Op dit plein prijkte tijdenlang een commerciële uiting die elke goede smaak tart:
de reclame voor Killzone 2, met als leuze ‘Their Home, Our Hell’. De politie maakte bezwaar
tegen deze uiting: hoe kan men optreden tijdens eventuele ordeverstoring met deze
aanprijzing als decor?
![]() |
Reclame voor computergame Kill Zone 2 op het Rembrandtplein |
In een schrijven aan de werkgroep Buitenreclame van het wijkcentrum d’Oude Stadt gaf het
stadsdeel uitleg, gesteld in een superambtelijke taal en mede ondertekend door voorzitter Els
Iping: „Met de reclame wordt aandacht gevraagd voor een nieuw computerspel van de
Amsterdamse producent Guerilla Games [...] Het computerspel heet Kill Zone en het is niet
anders dan de intentie van de reclameaanbieder geweest om het spel onder de aandacht te
brengen.” Kennelijk is het Amsterdamse stadsdeel ongevoelig voor de inhoud. Volgens de
bepalingen van de Unesco behoort het Rembrandtplein tot de ‘kernzone’ van Amsterdam
Werelderfgoed.
De Unesco hanteert een richtlijn die visual integrity heet, visuele integriteit. De hoofdstraten
in Parijs en Lissabon bezitten deze kwaliteit: ze zijn sober, smaakvol en lijden niet aan
schreeuwende campagnes. Aan de Grote Markt in Brussel sieren fotografische afbeeldingen
van de historische panden de steigerdoeken. Waarom kan dat niet in Amsterdam? Ooit was
het de belofte van stadsdeel Centrum dat met de 1,5 miljoen euro die de reclamedoeken
opbrengen oude panden worden gerenoveerd. Voorzitter Iping heeft bevestigd dat dit bedrag
bij lange na niet is gehaald. Twee ton is al te hoog ingeschat. De baten vloeien naar de
reclamefirma’s, die de doeken plaatsen, en naar de vastgoedbezitters.
Als Unesco besluit de grachtengordel van Amsterdam niet op de lijst van Werelderfgoed te
plaatsen, dan rest slechts één conclusie: dat heeft stadsdeel Centrum aan zichzelf te wijten.
Kester Freriks
Eerder verschenen in het Cultureel Supplement van NRC Handelsblad d.d. 14 augustus 2009.
Meer lezen:
[Steigerdoekreclame in strijd met Werelderfgoed Unesco] (Walther Schoonenberg)
(Uit: Binnenstad 236, oktober 2009)
Door in te loggen, kunt u ondermeer uw gegevens beheren. Alleen leden hebben een inlogaccount.
Er zijn momenteel nog geen reacties op dit artikel.
Alleen als u bent ingelogd, kunt u een reactie plaatsen.