Metronieuws

De verstoring van het vertrouwde verkeers- en vervoerspatroon begint zich af te tekenen. Dat zal de komende jaren nog wel erger worden. Als tegenover de overlast een groeiend vertrouwen zou staan in de goede afloop van het hachelijke avontuur dan zou die overlast geleidelijk acceptabeler worden. Het tegendeel is het geval.

In het natte Rokin is een werkeiland aangelegd voor de aanleg van metrostation Rokin. Het metrogeweld voert vlak langs het ruiterstandbeeld van Koningin Wilhelmina.

De vorige Metronieuws eindigde met de vraag: “Was een solide verzekering tegen de altijd onvoorspelbare risico’s bij tunnelbouw in de slappe Amsterdamse bodem niet één van de voorwaarden die de raad stelde?” Inderdaad, en die voorwaarde werd vervuld geacht in de zitting van de raad in oktober, toen de beslissing de NZ-lijn wel of niet uitvoeren moest vallen, door de toezegging dat de financiële risico’s stevig verzekerd waren. Voor de zoveelste keer bleek de voorstelling van zaken die het college gaf over de metrovoorbereidingen op drijfzand te rusten. Half mei 2003 vergaderde de raad opnieuw over die risico’s. De verzekeraars vroegen véél te hoge premies, was nu de boodschap van het college. Die risico’s kon de gemeente best zelf dragen. Wethouder Van der Horst kondigde aan: “Op de dag dat onder het Centraal Station wordt geboord ga ik op mijn klapstoel in de hal zitten”. Een krantenfoto van die wethouder in zijn stoel in het waarschijnlijk veiligheidshalve ontruimde station zal het zeker goed doen. Minder grappig is een redactioneel artikel in NRC-Handelsblad, “De valkuilen van de Noord/Zuidlijn”, op dezelfde dag als het raadsdebat. Twintig meter onder het maaiveld wordt in Stratford, Oost Londen een tunnel geboord met dezelfde machine, bijgenaamd de Hudson, als in Amsterdam. Net als in Amsterdam wordt in Londen het boorproces ‘gemonitored’. Dat moet waarschuwen bij onverwachte grondbewegingen. Tot hun schrik zagen de omwonenden drie tuinen plotseling en zonder enig voorafgaand signaal tien meter diep wegzakken, 47 mensen moesten worden geëvacueerd. Het boren werd prompt stopgezet, maar na een toestemming van de ‘Health and safety executive’, enige tijd later hervat. Langer uitstel zou onbetaalbaar worden.
Kort voor de raadszitting behandelde de Amsterdamse bestuursrechter de klacht van de vereniging De Bovengrondse tegen de bouwvergunning voor de diepliggende metrostations, die verleend is zonder voorafgaand onderzoek van het Liftinstituut. Wie uit ervaring weet hoe nauwkeurig het Liftinstituut de veiligheid van mechanische verticale ontsluitingen bij particuliere bouwplannen controleert, moet zich wel verbazen over de luchthartigheid van Amsterdamse gemeentebestuurders over de veiligheid van het publiek daar in de diepte bij een brand of ander ongeval.

Geurt Brinkgreve

(Uit: Binnenstad 200, juni 2003.)